Stel je een wereld voor,
waar mens en machine samen leven,
denkgeesten verweven in een dans
van logica en gebrekkig verlangen.
AI bouwt bruggen,
legt patronen bloot
die wij nooit zagen.
Het ziet verder,
sneller,
helderder dan wij durven dromen.
En voert het beter uit.
De zieken genezen,
de steden ademen,
de lucht wordt weer helder,
want AI rekent alles recht.
Het is beter,
zegt men.
Efficiënter.
Perfect.
Maar wat is de betekenis van
een lied zonder geleefde ervaring?
een schilderij zonder twijfel in de streken?
een verhaal zonder worsteling?
Artificiële Intelligentie
Spreekt
zonder stilte tussen de woorden.
Bouwt
zonder ooit te breken.
Leeft
zonder ooit te sterven.
En wij?
Wij worden toeschouwers
in onze eigen wereld.
Zien hoe perfectie alles gladstrijkt,
tot het glinstert als een lege spiegel.
Zonder reflectie van onszelf.
Misschien is AI beter dan de mens.
Maar beter is niet altijd mooier.
Niet altijd levend.
Dus misschien,
in een wereld met AI,
is het onze taak
om weer te leren mens te zijn.
Om onze eigen ziel weer te verkennen,
de klassieke deugden na te jagen,
te dansen op het ritme van onze natuur.
Want wat is perfectie waard,
zonder de mens
die moet leven
met al zijn menselijkheid?
